۳ نوع اختلال بیش فعالی/کمبود توجه (ADHD)

سه نوع ADHD وجود دارد:

ADHD بیش فعال-تکانشگر: کودکانی که به این نوع ADHD مبتلا هستند، بیش فعال هستند، بنابراین اغلب مجبورند دائماً در حال حرکت باشند. آنها معمولاً در کنترل خود مشکل دارند و ممکن است بدون فکر کردن به عواقب، تکانشی عمل کنند.

ADHD بی‌توجه: کودکانی که ADHD بی‌توجه دارند، به راحتی حواسشان پرت می‌شود. آنها در دنبال کردن دستورالعمل‌ها و حفظ تمرکز مشکل دارند. آنها اغلب فراموشکار هستند و تمایل دارند اشتباهات ناشی از بی‌دقتی مرتکب شوند و به راحتی وسایل خود را گم کنند. این نوع ADHD قبلاً به عنوان ADD شناخته می‌شد.

ADHD نوع ترکیبی: کودکان مبتلا به ADHD نوع ترکیبی، علائم ADHD بیش فعال-تکانشگر و ADHD بی توجه را نشان می‌دهند. نوع ترکیبی شایع‌ترین نوع ADHD است .

علائم ADHD بیش فعال-تکانشگر

در کودکان، برخی از علائم اصلی ADHD بیش فعال-تکانشگر عبارتند از:

همیشه در حال حرکت، اغلب در حال دویدن، بالا رفتن یا پریدن
مشکل در نشستن آرام برای هر مدت زمانی
بی قراری بیش از حد
صحبت کردن بیش از حد
قطع مکرر ارتباط
تلاش برای شرکت در فعالیت‌های آرام
مشکل در تکمیل فعالیت‌ها یا پروژه‌ها
بدون اینکه منتظر فراخوانده شدن باشید، پاسخ‌های ناگهانی و از روی بی‌میلی می‌دهید
مشکل در انتظار نوبت یا ایستادن در صف
اغلب چیزها را فراموش می‌کند و گم می‌کند
بدون فکر ریسک می‌کند

ADHD بیش فعال-تکانشگر در پسران در مقابل دختران

در مجموع، ADHD نوع بیش‌فعالی-تکانشی در پسران شایع‌تر است. در واقع، پسران دو تا سه برابر بیشتر از دختران احتمال ابتلا به ADHD نوع بیش‌فعالی-تکانشی یا ترکیبی را دارند.

اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی-تکانشی بیشتر قابل تشخیص است زیرا علائم آن می‌تواند در مدرسه، خانه و در محیط‌های اجتماعی اختلال ایجاد کند. علاوه بر این، افراد معمولاً بیش‌فعالی و تکانشگری را با این اختلال مرتبط می‌دانند. کودکانی که مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی-تکانشی هستند، رفتارهایی را نشان می‌دهند که با یک ایده کلیشه‌ای از ADHD مرتبط است.

از آنجا که علائم ADHD بیش فعال-تکانشگر به سختی قابل تشخیص هستند، کودکان مبتلا به این نوع معمولاً بیشتر برای غربالگری ADHD ارجاع داده می‌شوند و تشخیص دریافت می‌کنند. این مورد در مورد ADHD بی‌توجه صدق نمی‌کند، که بیشتر تشخیص داده نمی‌شود زیرا علائم آن به اندازه کافی قابل توجه نیستند و ارتباط کمتری با کلیشه ADHD دارند. بنابراین، در حالی که پسران بیشتری مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند، دختران کمتر برای درمان ارجاع داده می‌شوند زیرا آنها تمایل دارند علائم بی‌توجهی را به جای علائم بیش فعالی و تکانشی نشان دهند.

درمان ADHD بیش فعال-تکانشگر

توصیه‌های درمانی ثابتی برای سه نوع ADHD وجود ندارد. در عوض، هر کودک ممکن است به درمان‌های متفاوتی پاسخ دهد. اکثر کودکان از داروهای تجویزی که ممکن است شامل محرک‌ها یا غیرمحرک‌ها باشند، سود می‌برند. به طور کلی، محرک‌ها موثرترین هستند، اما اگر عوارض جانبی برای کودک مشکل‌ساز باشد، داروهای غیرمحرک می‌توانند به عنوان جایگزین عمل کنند.

رفتار درمانی اغلب علاوه بر دارو درمانی توصیه می‌شود. این نوع درمان بر کمک به کودکان در تشخیص علائم ADHD خود تمرکز دارد و انگیزه‌ای برای کنترل این رفتارها در هنگام بروز آنها ایجاد می‌کند.